Het vervolg op
In oktober 2019, vond ik met behulp van het televisieprogramma Spoorloos mijn biologische moeder Railya. Daarmee ging een langgekoesterde wens in vervulling. Ruim twee jaar later, december 2021, ging de zoektocht verder. Het vervolg hiervan was maandag 4 april te zien in Spoorloos om 21:20 op npo 1. Hieronder vertel ik mijn verhaal.
Ik was eigenlijk nooit zoveel bezig met mijn biologische vader. Er waren in mijn adoptiepapieren geen gegevens van hem bekend en daarmee was voor mij uitgesloten dat ik hem ooit zou kunnen vinden. Totdat mijn biologische moeder Railya kort na de ontmoeting haar stilzwijgen over hem verbrak. Voor het eerst noemde ze zijn naam en waar we hem konden vinden. Aleksej, woonachtig in Saratov. Saratov ligt net zoals mijn geboortestad Oeljanovsk aan de rivier de Wolga en heeft een inwoneraantal van rond de miljoen. Een vrij grote Russische plaats, waar ik om eerlijk te zijn, nog nooit van had gehoord. Het ligt dan ook maar liefst 450 km stroomafwaarts van Oeljanovsk. Voor Nederlandse begrippen niet naast de deur. Saratov was dan ook het eerste tastbare detail over mijn vader. Ik werd nieuwsgierig en was er voor mezelf vrij snel uit dat ik naar hem op zoek wilde gaan. Zo geschiedde.
In de loop van 2020 wist ik al dat er familie van vaderskant was gevonden. Hierna begon het lange wachten. Dit, vanwege de corona pandemie. Het was tot november 2021 namelijk niet mogelijk om een visum aan te vragen voor Rusland. Toen de mogelijkheid zich aandiende, wilde ik ook niet langer wachten om bijvoorbeeld pas van de zomer te gaan. Dit had overigens voornamelijk met mijn moeder te maken. Ik had haar natuurlijk ook al ruim twee jaar niet meer gezien en met het gegeven dat ze toen al geruime tijd thuis bij tante Ravza woonde, voorheen verbleef ze geregeld in een psychiatrische kliniek, maakte dat de keuze om wannneer te gaan op afgelopen december viel.
Pas toen helemaal zeker was dat de reis doorging, een paar dagen voor vertrek, begon bij mij het besef te komen dat er nog familie is, waar ik helemaal geen weet van had. Hierdoor had ik ook geen idee wat ik kon verwachten. Mijn vaders verhaal overviel mij desondanks toch. Ik vind het confronterend dat zijn leven in een neerwaartse spiraal is gekomen en hij daar eigenlijk tot op de dag van vandaag in zit. Iedere dag draagt hij de consequenties van keuzes die hij lang geleden heeft gemaakt met zich mee. Ik vind dat best wel erg voor hem en had gehoopt dat het anders zou zijn geweest. Ik zag namelijk dat hij erg blij met mij was en dat was nu juist de erkenning die ik zocht. Het gaf mij alleen geen rust. Dit kwam, omdat zijn verleden mij persoonlijk raakte. Ik weerspiegelde het gedrag van mijn vader op wie ik ben als persoon. Een onrechtmatige vergelijking, die op dat moment realistisch aandeed. Het was mijn eerste ingeving en dat was moeilijk. Gelukkig was ik samen met mijn tante Gonda, die mij van dit nare gevoel afhielp. Ik heb mijn vader ontmoet en daar ben ik nog steeds dankbaar voor. Ik had geen voldoening gevonden als ik hem niet had gezien.
Katja
Mijn vader blijkt nog een dochter te hebben; mijn halfzus Ekaterina. Dit was zo’n grote verrassing. Mijn gevoel ging dan ook van het ene uiterste naar het andere uiterste. Alles leek op zijn plaats te vallen. We lieten Saratov achter ons en gingen verder in Moskou waar zij samen met haar vriend Anton woont. Katja begrijpt mij als geen ander over onze vader; zij had het ook zo gevoeld. Tijdens het bekijken van de beelden waar ze over hem sprak, voelde ik mij hierdoor al verbonden met haar. Ik hoopte dan ook dat dit wederzijds zou zijn en ik een band met haar zou kunnen opbouwen.
.
De ontmoeting voelde zo vertrouwd, dat het eerder leek op een hereniging. Ik vind het geweldig dat ik zo’n leuke zus heb en we gelijkenissen zien bij elkaar. We hebben twee hele leuke dagen gehad in Moskou, de hele stad was prachtig verlicht, dit in combinatie met de sneeuw leek het alsof we in ons eigen sprookje liepen. Ook nu spreken we elkaar wekelijks en is het contact tussen ons erg goed. We missen elkaar en hopen wanneer het weer mogelijk is, elkaar snel op te zoeken.
Hiermee eindigt mijn zoektocht naar mijn Russische roots. Sommige antwoorden die ik vond waren heel mooi andere weer heel verdrietig. Ik ben zo ongelofelijk dankbaar dat ik ze allemaal heb gekregen. Het heeft mij gebracht waar ik op hoopte; het vinden van innerlijke rust en daarnaast heb ik er een hele lieve familie bijgekregen. Ik wil hiervoor de mensen van Spoorloos, in het bijzonder Mark & Elly, enorm bedanken. Ik hoop dat jullie nog heel lang doorgaan met waar jullie zo goed in zijn; mensen bij elkaar brengen.
Liefs,
Nur