Spoorloos

Waar mijn broer niet zozeer de behoefte heeft om op zoek te gaan naar zijn biologische moeder, heb ik die altijd heel erg gehad. Voornamelijk op mijn verjaardag dacht ik veel aan haar. Ondanks dat ze aan schizofrenie lijdt, zou ze de geboorte van haar dochter toch niet vergeten zijn. Vooral bij de mooie momenten in mijn leven miste ik haar en werd ik geconfronteerd met het verdriet dat dit in mij losmaakte. Ik stond er dan ook weer niet te lang bij stil, maar het was wel een gevoel in mij dat steeds terugkeerde. Vooral de afgelopen jaren hield mijn adoptie mij steeds meer bezig en daarom heb ik vorig jaar december de knoop doorgehakt en ben ik op zoek gegaan.

Als eerste heb ik medewerkers van het adoptiebureau benaderd of zij mij eventueel konden helpen met mijn zoektocht. Echter waren alle banden met Rusland verbroken en konden zij niks voor mij betekenen. Zonder enige connecties en kennis van het land zelf, was het voor mij geen beginnen aan. Daarom heb ik er voor gekozen om het tv-programma Spoorloos te raadplegen.

Door hun jarenlange ervaring en gerespecteerde manier van werken, gaf dit voor mij de doorslag om met hen in zee te gaan. Ik heb deze beslissing niet over een nacht ijs genomen. Mijn directe omgeving is altijd op de hoogte geweest van mijn adoptie, maar daarbuiten weten niet heel veel mensen dit over mij. De link wordt niet zo snel gelegd. Ik ben ook helemaal Nederlands, dus het komt ook niet ter sprake. De psychische aandoening waar mijn biologische moeder aan lijdt, is iets wat ik nooit heb gedeeld. Ik had daar een bepaald schaamtegevoel over. Ik was bang dat mensen er dan vanuit zouden gaan dat ik ook een psychische aandoening zou hebben. Ik vind dat nog steeds moeilijk. De stap om Spoorloos te benaderen, was dan ook een hele grote voor mij. In maart 2020 ben ik 20 jaar in Nederland en ik wilde voor die datum antwoorden op mijn vragen. Ik hield twijfels of ik wel naar antwoorden op zoek moest gaan, maar deze datum werd mijn houvast.